Interview met Ellen De Visser, schrijfster van het boek "Die ene patiënt, artsen over de patiënt die hun leven voor altijd veranderde".Wat voor inzicht hebben de interviews en het boek jou gebracht?
Wij denken als patiënt vaak dat we voor artsen en andere zorgverleners een nummer zijn, dat we niet opvallen in de dagelijkse drukte van de medische praktijk. Pas toen ik deze interviews ging maken, realiseerde ik me dat er patiënten zijn die zoveel indruk maken dat ze zorgverleners een belangrijke les hebben geleerd. Ik sprak met een arts die dankzij een patiënt van vak veranderde, met een verpleegkundige die haar standpunt over euthanasie aanpaste, met een gepensioneerde dokter die ooit een ernstige fout maakte en daardoor milder was geworden, en ga zo maar door. Natuurlijk, we leren van het leven en van de mensen die we tegenkomen maar dat één enkele patiënt zoveel invloed kan hebben, dat vond ik elke keer prachtig om te horen.
Wat heeft je het meest geraakt? En waarom?
Zorgverleners vertelden me dat ze een vorm van professionele empathie hanteren: ze zijn betrokken bij hun patiënten maar houden gevoelsmatig afstand, als een pantser dat hen behoedt voor de zware emotionele belasting van hun vak. ‘Ik heb geleerd om de luiken gesloten te houden’, zei forensisch arts Bertine Spooren daarover. Wat ik steeds weer ontroerend vond, was dat er patiënten zijn die daar doorheen dringen, en de arts of verpleegkundige weten te raken. Tijdens veel van de gesprekken kwamen er emoties naar boven. ‘Ja, de dokter is ook maar een mens’, klonk het dan, bijna vergoelijkend.
Maar het meest geraakt was ik, en dat begrijp je vast, door het enige verhaal in het boek waarin ik de patiënt kende, het verhaal over mijn zwager Huib. En dan met name door het slot, het moment waarop de oncoloog het leven beëindigt van een patiënt die zijn vriend was geworden.
Wat wil je de lezers meegeven?
Als zorgverleners zich daarvoor openstellen, kunnen de lessen die zij van hun patiënten leren soms van meer waarde zijn dan de kennis die zij in hun boeken opdoen. Of, zoals Ernst Kuipers het verwoordt: ‘Als arts word je gevormd door alles wat je van je patiënten leert.’